O παιδίατρος D.W.Winnicot (1976) έχει αναφέρει ότι “ένα παιδί δεν υπάρχει μόνο του, αλλά ουσιαστικά είναι μέρος μιας σχέσης”, οπότε και οι γονείς του αποτελούν μέρος της λύσης των ζητημάτων του. Αυτό σημαίνει ότι, όταν οι γονείς ανησυχούν για κάποια συμπεριφορά του παιδιού τους είναι σημαντικό να απευθύνονται σε ειδικούς ψυχικής υγείας και να είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν μαζί τους. Ο οικογενειακός θεραπευτής, εκτός από το να μιλήσει με το παιδί (ανάλογα με την ηλικία του), θα χρειαστεί να  λάβει ένα πλήρες ιστορικό του παιδιού συζητώντας με τους γονείς του, καθώς και να προβεί σε μια σειρά συνεδριών, ώστε να γνωρίσει την συγκεκριμένη οικογένεια και να φωτίσει τα στοιχεία εκείνα που την κάνουν μοναδική. Έτσι θεραπευτής και γονείς συν-διαμορφώνουν νέες λύσεις και οπτικές.

Αν το παιδί δεν θέλει να συνεργαστεί;

Λόγω της συστημικής σκέψης και της κυκλικότητας των συμπτωμάτων, συχνά, μπορεί να βελτιωθεί η «προβληματική κατάσταση» του παιδιού μετά από μια σειρά συνεδριών ακόμη και μόνο με τους γονείς του, καθώς οι δικές τους αλλαγές στον τρόπο άσκησης του γονεϊκού τους ρόλου, επιφέρουν αλλαγές στις σχέσεις και στον τρόπο που σχετίζονται με το παιδί τους. Οπότε, αν το παιδί ή ο έφηβος αρνούνται να προσέλθουν στο γραφείο της ψυχολόγου, αυτό είναι σεβαστό. Η Οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια μπορεί να υποστηρίξει εκείνα τα μέλη της οικογένειας που είναι πιο πρόθυμα και έτοιμα, την δεδομένη χρονική στιγμή να λάβουν υποστήριξη.