Οι γονείς χτίζουν την αυτοεκτίμηση των παιδιών τους

Από την Ιωάννα Ρεϊζοπούλου, Οικογενειακή Ψυχολόγο

Χτίζοντας την Αυτοεκτίμηση των παιδιών

Για να αποκτήσουν τα παιδιά εμπιστοσύνη στον εαυτό τους χρειάζεται να νιώθουν Σιγουριά, να αισθάνονται Ικανά, ότι είναι Σημαντικά, Ξεχωριστά και ότι δεν είναι Μόνα τους.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να το πετύχουν :

• Οι γονείς τα αγαπούν και τα αποδέχονται όπως είναι

• Αφιερώνουν χρόνο σε κάθε παιδί χωριστά

• Αποφεύγουν τις ταμπέλες και τις επικρίσεις

• Προσφέρουν καθημερινά θετικές διαβεβαιώσεις : «Σε αγαπώ»

• Αναθέτουν στα παιδιά καθήκοντα και ευθύνες ανάλογα με την ηλικία τους και αναγνωρίζουν την προσπάθεια και όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα

• Εξηγούν ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα και ότι διδάσκουν στα παιδιά κάτι

• Δίνουν την άδεια στο παιδί να παίρνουν αποφάσεις ανάλογα με την ηλικία του και την δυνατότητα των επιλογών.

• Είναι κοντά σε κάθε προσπάθεια του παιδιού, δείχνοντας σεβασμό στον αγώνα τους, με αμέριστη προσοχή, στήριξη και ενθουσιασμό.

• Πανηγυρίζουν για τις επιτυχίες των παιδιών τους μαζί του και μαζί με άλλους.

• Δίνουν την προσοχή τους, όταν την ζητάνε τα παιδιά.

• Προσπαθούν να εμπλέξουν τα παιδιά σε κάποιες συζητήσεις των ενηλίκων.

• Ζητούν την γνώμη των παιδιών, ακόμη και αν διαφωνούν.

• Προσέχουν τις εκφράσεις τους προς τα παιδιά, να είναι ενθαρρυντικές «Ξέρω ότι είσαι προσεκτικός» «Εντάξει, έχω λίγο χρόνο», « Χαίρομαι που είσαι το παιδάκι μου»

• Δημιουργούν χρόνο για παιχνίδια και βόλτες σε διάφορα μέρη.

• Δείχνουν την περηφάνια για τα κατορθώματα των παιδιών τους, προβάλλουν μέσα στο σπίτι τα δημιουργήματά τους, π.χ. ζωγραφιές/ κατασκευές/ μετάλλια/ επαίνους κ.α.
• Προσφέρουν γενναιόδωρα τον χρόνο και την προσοχή τους. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πότε τα θεωρείτε σημαντικά.

Ακόμη οι Γονείς…

• Βοηθούν τα παιδιά να γνωρίσουν καλά τον εαυτό τους και να τον αποδεχτούν

• Παρακινούν τα παιδιά να ανακαλύψουν τα ιδιαίτερα ταλέντα και τις ικανότητες τους.

• Τα επαινούν για όσα προσπαθούν και για όσα καταφέρνουν.

• Θέτουν μικρούς και ρεαλιστικούς στόχους, χωρίς να προβάλλουν προσωπικές τους φιλοδοξίες.

• Τα ενθαρρύνουν προς την αυτονομία και την επίλυση προβλημάτων, ώστε να αξιοποιούν τις δικές τους δυνατότητες.

• Μοιράζουν αρμοδιότητες και ευθύνες για να νιώσουν χρήσιμα.

• Δείχνουν ανοχή στα λάθη τους, αλλά ταυτόχρονα διατηρούν τα όρια που έχουν θέσει.

• Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις κακές στιγμές. Συμπαραστέκονται στις αποτυχίες τους.

• Αποφεύγουν την κριτική προς το παιδί.

• Περιγράφουν την μη αποδεκτή συμπεριφορά του παιδιού, χωρίς αξιολόγηση, και ποτέ δεν χαρακτηρίζουν το παιδί :Αντί για «είσαι ενοχλητικός», λένε « Όταν με διακόπτεις την ώρα που μιλάω στο τηλέφωνο για επαγγελματικό θέμα, εγώ ενοχλούμαι…»

• Δίνουν πληροφορίες και εμπειρίες για τον κόσμο που τα περιβάλλει.

• Δεν αφήνουν τα παιδιά μόνα τους να ανακαλύψουν τον κόσμο, χωρίς συναισθηματική θωράκιση.

• Προσπαθούν να αποτρέψουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά, αποφεύγοντας τις συγκρίσεις και τους χαρακτηρισμούς π.χ. « Γιατί είσαι τόσο αναβλητικός; Γιατί δεν είσαι οργανωτικός σαν τον αδελφό σου;»

• Δεν υποτιμούν τα όνειρα των παιδιών και προσπαθούν να φερθούν με αισιοδοξία και ελπίδα.

• Φέρονται με σεβασμό προς τα παιδιά, λειτουργούν ως πρότυπο, ώστε να αναπτύξουν αξιοπρεπή συμπεριφορά.

Βιβλιογραφικές Πηγές:

• Judy Arnall, (2016), «Πειθαρχία χωρίς Τιμωρία», εκδόσεις Μάρτης Gordon Hellas

• Γεωργία Λάττα, (2010) «Βρες την Γαλάζια πεταλούδα ! », Αυτοπεποίθηση, Εκδόσεις Διάπλους.

• Πονς & Γκονθάλεθ, (2002), «20 Αξίες Ζωής», Εκδόσεις Άγκυρα